Málefnið sem liggur Andra Snæ á hjarta er svo stórt í hans huga að hann segir það stærra en tungumálið og öll okkar fyrri reynsla. Þetta stóra er hvernig við mannfólkið erum að fara með jörðina: hafið, landið, samfélögin. Fyrirlesturinn Um tímann og vatnið fjalli um „stóru breytingarnar sem vísindamenn sjá fyrir sér á næstu 100 árum hvað varðar eðli alls vatns á jörðinni. Þegar jöklar bráðna, hafsborðið rís, höfin súrna og veðrakerfin fara úr jafnvægi.“ Sjálfur er hann í miðpunkti á ferðalaginu um tímann. Og í þeim leiðangri kemur hann víða við, tengir fortíð við nútíð, framtíð og allur heimurinn er undir. Ísmeygileg er nánast aðferðin sem hann notar til að vekja áheyrandann til meðvitundar um þann vanda sem við stöndum frammi fyrir. Ljósmyndir afa hans frá Vatnajökli, Himalaja-fjöllin, heilagar kýr, sjö hundruð ára gamalt íslenskt handrit, krókódílar, olíufoss og Dalai Lama rata öll inn í ferðalag hans og margt kemur þar á óvart. Hann setur ekki fram neinar lausnir, kurteis eins og hann er, en skilur okkur eftir með kærleik til alls sem lifir, hefur lifað og mun vonandi lifa ef við grípum til aðgerða sem duga.

Á nýja sviðinu er hins vegar Bergur Ebbi í allt öðrum gír. Hann mætir þar bara einn og sjálfur, að baki hans í byrjun ljósmynd af ketti, þær verða fjórar myndirnar og ein þeirra blikkar okkur meira að segja. Annars ekkert á sviðinu nema statíf fyrir hljóðnema. Eitt það fyrsta sem Bergur Ebbi gerir er að hoppa niður af sviðinu og ávarpa okkur áheyrendur. Spyrja okkur spurningar sem ekki verður svarað en kveikir samband sem helst til loka. Því Bergur Ebbi er, eins og Málfríður Einarsdóttir myndi orða það: „veltalandi, mjögtalandi, hraðtalandi, skýrtalandi, djúpthugsandi, hraðhugsandi, velhugsandi, næmthugsandi.“ Reynsla hans úr uppistandi kemur hér sér vel, því hann litar fossandi talandann, með brögðum leiklistar: þögnum sem undirbúning í næsta áfanga og stundum, bara stundum, með snöggum hvörfum í sjálfum talandanum, uppbrotum sem koma á óvart og halda áhorfanda við efnið.

Skjáskot kallar hann fyrirlesturinn eins og bókina sem hann byggist á og kynnt er sem leiðsögn um nútímann. Og fyrirlesturinn var það svo sannarlega fyrir mig. Ég hef notað tölvur, gemsa, snjallsíma frá því þessi tæki komu fyrst á markaðinn. Þau hafa létt mér lífið. Líka valdið mér heilabrotum. Stundum ótta. Aldrei samt nógu miklum til að ég fengi á þeim verulegan áhuga. En þarna í rými þar sem snjallsímar voru bannaðir. Maður talaði við menn. Þá fylltist ég allt í einu áhuga eða eins og Bergur Ebbi myndi kannski orða það upplýsingar komust til skila svo merking varð til. Ég ætla ekki að endursegja erindið. Bara spyrja ykkur: Skortir ykkur samhengi andspænis þeirri byltingu sem er í gangi það er að segja fjórðu iðnbyltingunni, söfnuninni á gögnum og gagnaúrvinnslu? Óttist þið stóraukna notkun gervigreindar sem leysa mun í miklum mæli mannlega greind af hólmi og sinna ýmsu sem áður var aðeins á færi manneskjunnar? Vitiði hvað eigandi risaeðluskemmtigarðsins í kvikmyndinni Jurassic Park og notandi snjallsíma kunna að eiga sameiginlegt? Vitiði þið hver Claude Shannon er? Og síðast en ekki síst hafið þið hugleitt þetta með pot og strokur fingra okkar yfir gler snjallsímans? Um allar þessar spurningar og miklu fleiri er fjallað í erindinu þó þeim sé kannski ekki endilega svarað. Bergur Ebbi er húmanisti með húmor. Það er því rík ástæða fyrir flesta að haska sér í Borgarleikhúsið. Næsti fyrirlestur Andra Snæs er í kvöld. Það er uppselt. Bergs Ebba er 3. desember. Það er uppselt. En þeir koma báðir aftur í janúar.

Táningurinn sem fylgdi mér á báða fyrirlestrana og finnst nú um stundir orð vera dýr lýsti því samt yfir að fyrirlestur Andra Snæs hefði verið fræðandi og tónlistin hans Högna falleg. Um fyrirlestur Bergs Ebba sagði hann hins vegar bara: Þetta var gaman!