Á meðal þess sem ber fyrir augu eru skyndibitabrauð, sem með aðstoð segulstála, líta út fyrir að svífa í lausu lofti. „Mér finnst skemmtilegt að taka eitthvað lítið og ómerkilegt og setja það á stall. Það er litið niður á brauð í dag, mest af öllu skyndibitabrauð, hamborgara- og pylsubrauð. En hér lyfti ég þeim á stall í merkilegu listasafni og reyni að gefa þeim þá virðingu sem þau eiga skilið,“ segir Magnús sem kveðst þó ekki vera að reyna að breyta heiminum með list sinni. „Ég er ekki að fjalla um stjórnmál eða með vangaveltur um samfélagið. Mér finnst eftirsóknarverk að gestir á sýningunni upplifi verkin án allra útskýringa, verði jafnvel hissa og skilji ekkert í neinu. Þetta er leitin að barninu í sjálfum sér.“

Á sýningu Ólafar Helgu eru þrjú verk sem hún vann öll fyrir sýninguna. „Mig langaði að nýta gólfflötinn, ekki hafa neitt á veggjunum og hafa fá verk sem myndu skapa heild og vera frekar aðgengileg,“ segir hún.

Það fyrsta sem grípur augað er þetta veggur á miðju gólfi hulinn rauðum gardínum. „Þetta eru gardínur sem hengu uppi á æskuheimili mínu í Grindavík í kringum 1980. Það sem var svo skemmtilegt er að þau smellpössuðu utan um færanlega vegginn í þessu rými. Ég vildi nýta vegginn, fela hann og gera hann að skúlptúr.“

Á gólfinu fyrir miðju salar er skúlptúr sem Ólöf Helga vann úr tveimur öðrum skúlptúrum. „Verkið heitir Skúlptúr étur skúlptúr, og það er í rauninni það sem hefur gerst.“ 

Þriðja verkið er vídeó- og hljóðverk. Myndband af þvottavél sem á vindingu en inn í henni eru lottókúlúr sem birtast reglulega á glugganum. „Ég er ekki með neinn boðskap í sjálfu sér. Vil bara að verkin taki á móti fólki og það upplifi þetta sjálft.“

Fjallað var um sýninguna Skúlptúr/skúlptúr í Menningunni. Horfa má á innslagið hér að ofan.