Bókin er að stórum hluta saga móður Þorsteins, en einnig afa hans og ömmu „Hugmyndin var að taka atburð sem gerðist í fjölskyldunni fyrir mörgum árum, í desember og skoða hann í nýju ljósi.“

Atburðurinn er bílslys þar sem frændi hans dó, Jens Þorsteinsson, eftir að herbíll ók hann barnungan niður. „Mér var hugleikið að sjá og athuga hvernig einn atburður í fjölskyldu getur valdið öllum þessum álögum og þessari endalausu sorg. Þar sem í staðinn fyrir að við upplifum sorg, það er eitthvað sem gerist og við förum í gegnum það, að þá er atburðurinn alltaf til staðar og litar allt líf fjölskyldunnar bara þar eftir eiginlega.“

Móðir Þorsteins tókst aldrei almennilega á við banaslysið, segir Þorsteinn. „Ef maður setur sig í spor þessarar kynslóðar, hennar og svo afa míns og ömmu, að það er oft sagt að í þá daga var ekki talað um neitt. Ég held að það hafi ekkert breyst. Þetta er ennþá svona. Ef það er eitthvað sem gerðist í fjölskyldu, einhver sem dó eða drakk eða var geðveikur eða drap sig, þá bara einhvern veginn má ekki tala um það. Ég held að sorgin sé þess eðlis að við verðum að fara í gegnum hana. Það er sagt að tíminn lækni öll sár. Ég held að það sé algjört kjaftæði. Ég held að tíminn geti gert manni mjög erfitt fyrir ef maður ætlar að vera staddur í þessari sorg og áfallinu um aldur og ævi og það skilar sér áfram til kynslóðanna hvort sem maður vill það eða ekki.“