Upptökuferli plötunnar er hádramatískur kapítuli út af fyrir sig, en það átti eftir að reynast mikið ævintýri og á tíma leit út fyrir að ekkert yrði af plötugerðinni. Fyrir það fyrsta var brotist inn í æfingahúsnæði sveitarinnar og öllum hljóðfærum stolið. Þau voru svo endurheimt daginn eftir, með klækjabrögðum. Svo þegar búið var að hljóðrita um helming plötunnar í Stúdíó Sýrlandi hrundi Pro tools forritið. Efnið hafði ekki verið vistað annars staðar til öryggis og því þurfti að byrja upp á nýtt. Addi 800, upptökumaðurinn snjalli, á mikinn þátt í plötunni og tók hann sveitina, og plötuna, upp á arma sína og stappaði stáli í menn. Þegar platan kom svo út um haustið sló hún í gegn og seldist von úr viti, meira en menn höfðu átt von á. Lagið „Atari“ varð mjög vinsælt, var mikið leikið í útvarpi, og lagið var valið besta lagið á íslensku tónlistarverðlaunahátíðinni og sveitin bjartasta vonin.

Ferskt

Ensími nær einmitt að slá ferskan tón á plötunni, sveitin tappar glæsilega inn í þetta melódíska gítarrokk sem var móðins á þessum áratug, en lögin eru síðan haganlega skreytt rafhljóðum, sem negldi plötuna enn betur inn í samtímann. Ensími var enn fremur mjög svöl sveit. Hrafn hafði (og hefur enn) yfir sér fjarræna, dulræna áru sem er hreint út sagt ómótstæðileg. Aðrir meðlimir fylgdu honum að málum, pössuðu sig að brosa ekki of mikið, og svo var Oddný punkturinn yfir i-ið. Þegar hlustað er aftur á plötuna heyrir maður að gæðum er dálítið misskipt á milli laga. „Flotkví“, „Arpeggiator, gulur“ og „Atari“ eru sígild lög og ekkert hefur fallið á þau í öll þessi ár. Inn á milli koma svo lög sem maður var hálfpartinn búinn að gleyma, frekar partur af alhliða stemningu en að þau standi reffileg sem glæstar lagasmíðar. En þessi alhliða stemning var svo pottþétt eitthvað á þessum tíma, og ég er ekkert hissa á þessum miklu og skjótu farsældum sem sveitin tók inn. Ég vil líka nefna, að ég held sömuleiðis mikið upp á BMX, finnst það firnagóð skífa og hún stendur lítt að baki þessu verki hér.