Djarfir og hnittnir textar

Iðunn Snædís Ágústsdóttir, nemi á skapandi tónlistarmiðlunarbraut við Listaháskóla Íslands, er aðdáandi Connie Converse. „Textarnir geta verið hnittnir og líka svolítið djarfir. Þeir gefa til kynna að hún hafi lifað litríku lífi. Hún fjallar mikið um ástina, ástarsambönd, og svo þegar maður kemst að því hver hún er, þá er hún ekki sú manneskja. Hún er mjög lokuð og lifði mjög prívat lífi. Klæðaburði hennar var oft lýst eins og nunnu, og þá er mjög skrýtið að hlusta á lag sem heitir Roving Woman til dæmis, sem fjallar um konu sem stundar það að fara á bar í New York og kynnist þar mönnum til þess að fara með heim,“ sagði Iðunn í viðtali við Lestina í dag og bætti við: „Þarna fjallar hún um lauslæti kvenna á hátt sem var ekki fjallað um á þessum tíma. Þetta var kannski málefni sem var bælt á þessum tíma - kynhegðun kvenna var ekki eins frjáls og hún er í dag.“

Eins og Iðunn Snædís nefndi þá orti Converse um kynferði, kynlíf, og innri hugarheim. Þau viðfangsefni eru talin meðal sérkenna tónlistar hennar og telur tónlistarsagnfræðingurinn David Garland verk hennar þess vegna hafa verið á undan sínum samtíma; einstaklingshyggjan og sjálfstæður reynsluheimur konunnar sem við fáum að kynnast í textum hennar.

Meðal fyrstu nútíma söngvaskáldanna

Hann vill einnig meina að hún sé meðal fyrstu nútíma-söngvaskáldanna. Hún sé söngvaskáld sem samdi tónlist sína sjálf og orti út frá eigin sjónarhorni - frumleg, tilfinninganæm, greind og fyndin í textum sínum. Textarnir séu afar persónulegir, en svo einlæg tilfinningaleg tjáning var sjaldséð á þessum árum. Joni Mitchell, Bob Dylan, Neil Young, Nick Drake, Joan Baez enn ekki komin fram á sjónarsviðið, og flokkurinn söngvaskáld eða „singer-songwriter“ enn ekki til í orðabókum tónlistarsögunnar. Hugtakið kom ekki upp fyrr en um 1970, enda óalgengt að tónlistarmenn fyrir þann tíma fengu að ráða allri sinni tónlist sjálfir. Eitthvað sem tók einmitt stakkaskiptum með Bítlunum og Bob Dylan upp úr sjöunda áratugnum.

„Því meira sem ég fór að lesa um Connie þá fannst mér ég kynnast henni sem persónu. Hún var þessi svakalega lokaða manneskja sem að tjáði svo margt í tónlistinni, sem hún tjáði ekki í samtölum. Bróðir hennar var rosalega hissa þegar hann heyrði textana hennar, því þar kom ýmislegt fram sem hann bara vissi ekki um systur sína,“ sagði Iðunn Snædís um persónuleg textaskrif Connie Converse. 

Lét sig hverfa árið 1974

„Það er eiginlega ekki hægt að tala um Connie, án þess að tala um hvarfið á Connie, vegna þess að þegar hún var fimmtug, þá ákvað hún að láta sig hverfa. Skrifaði torskilin bréf til fjölskyldumeðlima, pakkað upp í bjölluna sína og keyrði burt. Ekkert hefur til hennar spurst síðan,“ sagði Iðunn um dullarfullt hvarf tónlistarkonunnar. Meðal bréfanna sem hún skildi eftir sig var bréf til bróður hennar Philips Converse. Þar skrifaði hún:

„Sleppið mér, leyfið mér að vera ef ég það get á annað borð. Leyfið mér ekki að vera, ef ég get það ekki. Ég hef fylgst með elegant, drífandi fólkinu í Ann Arbour, fólki sem ég þekki, fólki sem ég þekki ekki, að sinna hversdagslegum verkefnum sínum og ég hef fundið fyrir hlutlausri aðdáun á fágun þeirra og þreki. Ef ég var nokkurn tímann hluti af þessari tegund, þá var það líklega samfélagslegt slys, sem nú hefur verið komið í veg fyrir. Samfélag manna heillar mig og hrífur mig og fyllir mig sorg og gleði; Ég bara finn mér hreinlega ekki samastað í þessu.“

Fjölskylda Converse segir hana hafa þjást af þunglyndi og streitu áður en hún lét sig hverfa. Í einhverjum bréfanna nefnir hún áform um að hefja nýtt líf annars staðar. Hvar sá staður er, eða var, er enn ekki vitað, verður kannski aldrei vitað. Bróður hennar grunar að hún hefði tekið eigið líf; hann nefndi í viðtali að hann haldi að hún hafi keyrt Volkswagen-bjölluna út í sjó.

Auknar vinsældir og útgáfa ábreiðuplötu 

Mannshvörf, og sönn sakamál, hafa ávallt vakið með manninum eins konar „morbid curiosity“ eða spennu fyrir dauðanum, dauðaforvitni. Sjónvarpsþættir á borð við The Keepers, Making a Murderer, The Confession Tapes, Jinx, Shadow of Truth. Hlaðvarpsþættir eins og Missing Richard Simmons, Serial, S-Town, Dirty John og fleira mætti nefna. Vinsældir afþreyingarefnis um óupplýst sakamál og mannshvörf um þessar mundir, skýra kannski að hluta til vinsældir Connie Converse. Auðvitað eru það þó verkin, margslungin og einstök tónlist Converse, sem skapað hafa stóran alþjóðlegan aðdáendahóp. Eftir útgáfu How Sad, How Lovely, hefur tónlistarkonan orðið innblástur ólíkra tónlistarmanna. Í síðasta mánuði kom út ábreiðuplata þar sem söngvaskáld úr ólíkum áttum votta Converse virðingu sína. Tónlistarmenn eins og Laurie Anderson, Karen O, Mike Patton, Sam Amidon, Margaret Glaspy, Big Thief og Martha Wainwright.

Lestin á Rás 1 fjallaði um tónlist og sögu Connie Converse. Viðmælandi var Iðunn Snædís Ágústsdóttir. Hlusta má á hljóðbútinn í heildsinni hér að ofan.