Finna öryggi á Íslandi eftir hörmungar í Mariupol

Viðmælandi okkar var því til allrar hamingju í kjallara spítalans ásamt barni sínu þegar árásin var gerð. „Vinkona mín, sem var líka nágranni minn í blokkinni, hún lá inni á spítalanum og missti barnið sitt, komin átta mánuði á leið. Svo fóru svo mörg brot í kvið hennar að hún missti barnið.“

Eftir árásina var fjölskyldan send í skjól á annan spítala. Fljótlega gerði Rússlandsher sprengjuárásir á nærliggjandi hús og slasað fólk streymdi á spítalann. „Þetta var fólk sem hafði misst fætur og hendur. Staðan í borginni var mjög slæm, engin lyf var að fá því ekki var hægt að send neitt þangað vegna umsátursins.“

Sváfu í frosti í kjallara spítala

Ekki voru til vistir fyrir alla á spítalanum og því hafði fjölskyldan ekki um annað að velja en að leita aftur skjóls á fæðingarspítalanum. Þar var þó enn drykkjarvatn og matur. „Það var mjög kalt, frost, mínus 11 gráður. Við sváfum í frostinu í kjallaranum í fötunum og barnið mitt veiktist.“

Aðeins leyft að flýja á rússneskt yfirráðasvæði

Rúmum tveimur vikum síðar náðu Rússar spítalanum á sitt vald og fjölskyldunni var ekki leyft að fara út undir bert loft. „Þegar mér varð ljóst að ég gæti ekki brauðfætt barnið mitt þá brotnaði ég saman og gtrét og bað um að við yrðum send eitthvert af því að ég gat ekki veitt barninu mínu það sem það þurfti og ég vissi ekki hvað ég ætti til bragðs að taka.“ Meðan á umsátrinu stóð elduðu þau úti á bálkesti, það var ekki lengur hægt þegar Rússar höfðu náð yfirráðum yfir spítalanum, auk þess sem vistir voru orðnar af skornum skammti.

Ættingjarnir trúðu áróðri rússneskra stjórnvalda

Rússnesku hermennirnir sögðu aðeins hægt að fara á yfirráðasvæði Rússa, að þeir væru búnir að ná hálfu landinu og þau gætu gleymt því að fara til Úkraínu. Þau fóru til fjarskyldra ættingja í suðurhluta Rússlands. „Það var mjög erfitt andlega, að dvelja þar. Meira að segja fólkið í þessari fjölskyldu trúði því að Rússlandsher væri að frelsa okkur og borgina. Það var ekki til neins að reyna að útskýra þetta fyrir þeim.

Þau komust til Eistlands og íhuguðu að fara til Þýskalands en var sagt að þar væri staðan slæm; fólk svæfi á beddum í neyðarskýlum. Þau heyrðu af því að tiltölulega fáir hefðu flúið til Íslands og ákváðu að eyða síðustu peningunum sínum í flugmiða hingað. Þau vissu lítið um landið og þekktu ekki neinn. Viðmælandi okkar segir að sér líði fyrst og fremst eins og heima á Íslandi. „Við leigjum íbúð, maðurinn minn fékk vinnu, bráðum fer ég líka að vinna.“ Hún segir lífið komið í rútínu.

Íbúar Mariupol sviptir öllu

Viðmælandi okkar finnur fyrir öryggi á Íslandi og er þakklát fyrir þær móttökur sem Úkraínumenn hafa fengið. „Það er okkur afar mikilvægt. Á þessu augnabliki í kjallaranum rann upp fyrir mér að ég hafði verið svipt öllu. Meira að segja þeim möguleika að fara út undir ferskt loft. Það þýddi ekki lengur að hugsa um íbúð, vinnu eða starfsframa. Það var ekkert eftir nema líf fólks, sem hafði verið lagt í rúst. Þetta var stór borg með hálfri milljón íbúa. Líf allra íbúanna er í rúst.“