Leikhúsgagnrýni

Verkið Er ég mamma mín? kallast með skýrum hætti á við samfélagsumræðuna og er gamansamt en um leið persónulegt innlegg í hana, að mati Karls Ágústs Þorbergssonar gagnrýnanda.

Karli Ágúst Þorbergssyni gagnrýnanda er spurn hver sé ástæða þess að Þjóðleikhúsið ákveði að segja sögu tæplega 50 ára gamallar bíómyndar á sviði, í nánast óbreyttri mynd í leikverkinu Útsending. „Er það til þess að endurtaka sögu sem sló í gegn annars staðar í þeirri von um að hún slái í gegn hér? Er það þá gróðasjónarmið sem ráða ríkjum, sömu gróðarsjónarmið og er verið að gagnrýna í sýningunni sjálfri?“

Uppfærslan Er ég mamma mín? er vel uppbyggð og að mörgu leyti vel lukkuð sýning, segir Snæbjörn Brynjarsson gagnrýnandi. Hún sé fyndin og umgjörð öll til fyrirmyndar, en á móti komi að persónusköpun sé á köflum ótrúverðug og kafað hefði mátt dýpra.

Lesendur eru í öruggri handleiðslu Jóns Viðars Jónssonar í bókinni Stjörnur og stórveldi á leiksviðum Reykjavíkur 1925-1965, mati ritdómara Víðsjár. „Textinn er fágaður og rennur vel, bókin er áhugasömum afskaplega skemmtileg aflestrar og Jón Viðar leitar víða fanga.“

„Sýningin er ekki gallalaus en hún er fjörug og skemmtileg, með mikið af hestum, köttum, uppfull af leikgleði og dramatík og ég mæli eindregið með henni fyrir aðdáendur Gerðar Kristnýjar,“ segir leikhúsrýnir um sýninguna Dansandi ljóð sem nú er á fjölum Þjóðleikhússins.

„Uppsetning Borgarleikhússins á Vanja frænda er eins nálæg ímynd hins klassíska leikhúss og hugsast getur. Áherslan er öll á að koma leikriti Tsjekhovs til skila í fallegum umbúðum og með góðum leik,“ segir Karl Ágúst Þorbergsson gagnrýnandi. Hins vegar vanti að tekin sé skýr leikstjórnarleg afstaða til verksins og stórum spurningum um mikilvægi þess sé ekki svarað.

Sýningin Teenage Songbook of Love and Sex er einlæg, fyndin og vandræðaleg segir Snæbjörn Brynjarsson gagnrýnandi. Þar stígi efnilegt tónlistarfólk á svið en þó vanti punktinn yfir i-ið til að hún fangi til fullnustu möguleikana sem felast í hugmyndinni

Leikhúsrýnir Víðsjár fór sáttur úr Þjóðleikhúsinu af Meistaranum og Margarítu og mælir eindregið með sýningunni fyrir þá sem hafa gaman af leikhústöfrum og góðum sögum.

María Kristjánsdóttir fjallar um bækur á sviði, sýningarnar Um tímann og vatnið og Skjáskot í Borgarleikhúsinu sem byggjast á bókum eftir Andra Snæ Magnason og Berg Ebba Benediktsson. „Þetta eru ólíkir menn þó báðir séu ættaðir úr Norður Þingeyjarsýslu, liggi mikið á hjarta og báðir gefi út bækur á þessu ári. Og ólíkt er hvernig þeir takast á við viðfangsefnið,“ segir María.

„Þessi uppsetning á Atómstöðinni í samtali við nútímann er um margt áhugaverð, kraftmikil og spennandi þó stundum sé nánast eins og leikstjórinn og höfundur leikgerðar hafi færst of mikið í fang,“ segir Brynhildur Björnsdóttir gagnrýnandi um sýninguna Atómstöðina – endurlit í Þjóðleikhúsinu.

Leikgerð Halldórs Laxness Halldórssonar og Unu Þorleifsdóttur í Þjóðleikhúsinu, Atómstöðin – endurlit, er flott tilraun að mati Maríu Kristjánsdóttur gagnrýnanda. „Hnitmiðaðri hefði ádeilan kannski mátt vera, verkið ekki alveg svona langt en ég var þó ansi ánægð með þessa frumraun Halldórs Laxness Halldórssonar sem reynist ekki bara vera fyndinn.“

„Það er ansi valt að treysta nokkrum sköpuðum hlut í þessari sýningu eða festa í hólf,“ segir María Kristjánsdóttir gagnrýnandi um Stórskáldið, leiksýningu Björns Leós Brynjarssonar í Borgarleikhúsinu. „Hún virðist fyrst og fremst sköpuð til að koma áhorfanda á óvart, sköpuð til að skemmta.“