EIns og sjá má leika önnur hljóðfæri í höndum Helga og er það afrek út af fyrir sig, þar sem sum lögin eru giska hlaðin af alls kyn hljómum og blæbrigðum. Og maður finnur vel að þetta er einyrkja-plata, Helgi einn í heiminum, því að þannig er framvindan. Ekki bara hvernig röddin er jafnan í forvígi, nálægt manni, heldur er stemningin innileg og næsta svefnherbergisleg á köflum, þó að ekkert skorti á vandaðar útsetningar og kristaltæra – og vel heppnaða – upptökuna.

Tónlistin er einlæg, blíð eiginlega, varfærin og nærgætin. Falleg, dansandi á mörkum raftónlistar og einslags þjóðlagatónlistar (sjá „Run Wild“ t.d.). Sigur Rós og Jónsi koma óneitanlega upp í hugann annað slagið, bæði vegna falsettunnar og tónheimsins (og Helgi hefur einnig unnið með sveitinni). Lögin eru nokkuð mismunandi að gerð, þó að öll falli þau innan þess ramma sem ég var að lýsa. Sum hörð og hávaðasöm – þannig séð – önnur líða um á viðkvæmnislegri vegu. Textar eru ýmist á ensku eða íslensku en stundum heyrir maður varla hvað er verið að segja, Helgi nýtir þá röddina meira eins og hljóðfæri. Hann leyfir sér að sleppa sér lausum líka mætti segja, og gerist ofurvæminn í eitt skiptið („Brúðkaupslag“).

Þannig á Helgi það stundum til að detta í einslags tilgerð, það verður að viðurkennast, en oftast nær hann þó að halda sér réttu megin við strikið í þeim efnum. Þægileg plata og metnaðarfull, um leið og pundið í henni er þungt. Sannferðugt verk, þegar allt er til tekið, og ég efast ekki í eina sekúndu um að Helgi er að leggja hjarta og sál í þetta sköpunarverk sitt. Það heyrist.