Markús Þór Andrésson er sýningarstjóri. „Haraldur er alltaf í verkum sínum að skoða einhver mörk milli okkar sem manneskja sem umhverfisins. Og hann er alltaf að skoða hvernig við tökum þetta inn, hvernig við skynjum og hvað gerum við við það. 

Eftir Harald liggja á annað hundrað verk en sýningunni er ekki skipt í tímabil heldur fjögur þemu. 

Líkami, skynjun, tilfinningar, tungumál

„Það eru fjórir þættir sem mér finnst kjarna Harald,“ segir Markús. „Það er líkaminn, tilfinningarnar, skynjunin og tungumálið. Það er eitt mengi af verkum sem fjalla bara um líkamann, oft á tíðum um líkamsop og leiðir inn og út úr líkamanum. Svo erum við líka með tilfinningarnar. Tilfinningar eru inn í okkur öllum og á milli okkar og hann reynir að formgera þetta í skúlptúra eða búa til hljóðverk eða teikningar þar sem hann býr til mynd af tilfinningu.  Við það bætist tungumálið sjálft sem viðfangsefni. Það einkennist hjá Haraldi af því þegar við förum inn í tungumál, eins og við förum inn í rými, inn í einhvern nýjan stað.“

Haraldur er ánægður með hvernig til tókst. „Ég persónulega vildi ekki hafa sýningu sem vörutalningu heldur einingu og búa til einhvers konar mengi eða orkusvið. Mér finnst gleðilegt að sjá nýja tengingar myndast milli verka.“ 

Hið endanlega selfie

Eitt verkanna sem segja má að fái nýja merkingu á sýningunni er Blóðnám frá 1998. 

„Mig langaði að gera verk, eins og er gjarnan er, verk sem væri hið endanlega listaverk. Það er að segja verk sem áhorfendur getur ekki bara staðið fyrir framan og spáð og spekúlerað heldur þyrfti að fara inn í verkið. Læknir myndi í raun og veru draga blóð úr áhorfandanum og verkið í fara í bókstaflegum skilningi inn í hann. Síðan væri blóðið dregið úr viðkomandi og afhent honum. Þetta er kannski hið endanlega selfie.“  

Fjallað var um sýninguna í Menningunni. Horfa má á innslagið hér að ofan.