Undanfarin misseri hafa sparisjóðir lagt upp laupana einn af öðrum. Margir telja eftirsjá að sparisjóðum enda hafa þeir allt frá upphafi verið í nánari tengslum við byggðir og samfélag en aðrar fjármálastofnanir. Vilhjálmur Bjarnason, lektor við Viðskiptafræðideild Háskóla Íslands, tekur undir þetta sjónarmið en bendir þó á að sparisjóðina hafi oft skort bolmagn til þess að þjóna atvinnurekstri.
"Því er ekki að neita að auðvitað verður ákveðinn söknuður, því þessar stofnanir gerðu ákveðna hluti í sínum byggðarlögum. Þó þær hafi ekki haft slagkraft til stórra hluta. Til dæmis á Norðfirði, þá var það fyrst og frems hlutskipti Landsbankans að standa undir stóra atvinnulífinu þar," segir Vilhjálmur.
Vilhjálmur segir því ekki ástæðu til þess að reyna að viðhalda sparisjóðakerfinu. "Ekki í dag, vegna þess, til viðbótar við allt sem ég hef sagt, þá er mikil umframafkastageta í fjármálakerfinu á íslandi. Og það hefur ekki skroppið saman í líkingu við það sem það þarf að gera til þess að geta boðið ódýra þjónustu."
