Meira og minna

Á In the Dark hefur þessari nálgun svona meira og minna verið hent út um gluggann. Þetta er Vök í grunninn en í stað rökkurs er ljósbrot. Platan ætti eiginlega að heita In the Light. Ég nefndi The xx, Portishead og Beach House meðal annars sem snertipunkta hvað fyrstu plötuna varðar en slíkar skuggaverur eru víðsfjarri hér. In the Dark er poppplata; lögin eru þéttriðnir melódíuópusar og þau skoppa áfram á gáskafullan hátt, dansa í ljósinu frekar en að skríða um í myrkrinu. Hin frábæra Margrét Rán er til baka í söngnum að venju, eitursvöl í flutningi sínum, og söngröddin hennar er líklega helsta tengingin inn í „gömlu“ Vök. En eins og platan byrjar, fyrstu fjögur lögin eða svo, er þetta miskunnarlaust útvarps- og dansgólfspopp. Vers og viðlög dilla sér framan í þig og grípa utan um þig. „Ambient“-taktarnir og dulúðin sem einkenndi síðustu plötu er að mestu horfin. Figure var nemandinn sem lætur lítið fyrir sér fara aftast, In the Dark er gáfnaljósið sem situr fremst og réttir upp höndina. In the Dark er vel samsett plata og Vök er ansi örugg í þessari stefnu sem þau hafa nú tekið. Fyrst um sinn fannst mér eins og það væri farið heldur nærri þessu skammlausa poppi, og sveitinni í raun fórnað á altari þess sem sá bransi heimtar. Með aukinni hlustun er ég þó farinn að róast niður. Og hvert áttu þau að fara með tónlistina? Eins og ég hef lagt rök að, fyrra dæmið var í raun tæmt. Og þetta nýja sniðmát fer sveitinni vel, það er gjörsamlega verið að „púlla“ þetta. Það er ekkert víst að þetta klikki.