Fyrir jólin sendi Sigurbjörg Þrastardóttir frá sér skrautlegt smásagnasafn sem nefnist Mæður geimfara. Þar fjallar hún um þunglyndi í fjölskyldu geimfara, mæður handrukkara, himingeiminn, Mikka mús og Marilyn Monroe svo eitthvað sé nefnt í harmrænum en grátbroslegum sögum.
Sigurbjörg segir segir að í smásögum hennar sé mikilvægt að lesandinn skynji líka söguna á bak við söguna, nálægð þess sem ekki er sagt á þeim örfáu síðum sem smásagan rúmar. „Eins og maður kveikir á eldspýtu í myrkri, þá lýsast upp aðstæður eða atvik. Einhver kafli úr lífi. En það sem er í kring í myrkrinu þarf eiginlega að vera með,“ segir hún. „Orðin eru því kannski frekar fá en ég alla vega vona að heimurinn sé stærri sem fylgir með.“
Sumar sögurnar í safninu eru súrrealískar en Sigurbjörg segir að fyrir sér sé súrrealisminn lógískur þó að jarðtengingin sé ekki bein. „Mér finnst sögur geta gerst á öllum plönum,“ segir hún. „Þetta eru eins og sporbaugar og stundum er bara rásað út af þeim. Það er allt í lagi.“
Egill Helgason ræddi við Sigurbjörgu Þrastardóttur í Kiljunni.
